Le Crotoy

Na een paar dagen vakantie aan de baai van de Somme, ben ik weer aan de slag gegaan met dreamweaver en photoshop. Foto's maken is duidelijk niet mijn grootste talent. Foto's bewerken al evenmin. Moedig doorworstel ik mijn cursussen en bestudeer ik handleidingen. En meer en meer kom ik tot de conclusie dat het leergebied oneindig is. Mijn website vordert heel traag. Ik moet mijn lanceringsdatum nog wat opschuiven. Aan schrijven kom ik nauwelijks toe. Wat een mooie dag zal dat zijn, wanneer de verpakking af is en ik aan de inhoud kan beginnen.

Levenslang leren

Weer iets bijgeleerd. Dat ik mijn "cache" af en toe moet leegmaken. Vooral als ik prentjes in mijn blog wil. Het wou maar niet lukken. En maar zoeken en proberen. Die jongens (en meisjes ?) van Blogger zijn wel heel vriendelijk en ze leggen alles heel duidelijk uit.
En voila, zo heb ik één van mijn twee vrouwen in beeld gekregen. Op de foto ziet ze er een beetje dom uit. In werkelijkheid is ze superslim, eigenzinnig tot tiranniek. Ze verkort mijn leven door me elke nacht een paar keer wakker te maken. Ze bijt en klauwt naar mijn vrienden.
En ze krijgt in alles gelijk van mijn andere vrouw. Verder is het een schatje. De andere trouwens ook.

Nieuw parcours

De toegang tot het park was vanmorgen afgesloten. “Mijn” toegang toch. Het is “mijn” toegang tot “mijn” park. Zo heb ik me ooit ook het Hallerbos toegeëigend en jaren later het park “Den Brand”. Als ik verhuis geef ik bossen en parken met hetzelfde gemak terug.

Mijn toegang was dus afgesloten met een groot hek. Ik was nog niet goed wakker en reageerde bijgevolg niet accuraat op de onverwachte hindernis. Ik drentelde wat heen en weer voor het hek waarachter al heel wat beweging was. Een man in een oranje graafmachine schepte zand op en kieperde het in een blauwe vrachtwagen.

Na een paar seconden herinnerden mijn slaperige hersenen zich dat er meerdere ingangen waren en zonder verder na te denken volgde ik het voetpad langs de buitenrand van het park tot de eerstvolgende toegang. Ik liep naar de vijver vanuit een andere hoek en realiseerde mij na een paar meter dat ik in de omgekeerde richting aan het lopen was. Heel even overwoog ik rechtsomkeer te maken maar ik koos voor het avontuur en liep verder in de richting van de wijzers van de klok.

De vijver in het stadspark is niet zomaar een grote plas water. Om te beginnen staat er de laatste tijd bijna geen water in. Dit zou aan het verlaagde niveau van het grondwater liggen en/of aan de zeer breed opgevatte werken in “mijn” stad. Onze burgemeester heeft aan minister Peeters onlangs nog hulp gevraagd om dit te onderzoeken en op te lossen. De omwonende burgers maken zich namelijk zorgen over de waterdieren en bestoken het stadhuis met brieven daarover.

De vijver is bovendien aangelegd in V-vorm. Heel slim van de architect want wanneer je er rond wandelt of loopt krijg je het idee dat het park veel groter is dan de werkelijke 14 ha. Niet alleen is de omtrek daardoor langer, maar naargelang aan welke kant van welk been van de V je staat, krijg je steeds andere gezichtshoeken op het park.

Als je dan ook nog eens van looprichting verandert levert dat weer heel nieuwe beelden op. Zo zag ik vandaag voor het eerst heel duidelijk de hangbrug terwijl ik er al tientallen keren onderdoor gelopen ben zonder ze echt in mijn gezichtsveld te krijgen. Het leek alsof ik in een ander park rende en de weg leek plots veel minder lang. Met gemak werkte mijn verbaasde lijf drie rondjes af.

Ook nog belangrijk om te noteren: een jonge vrouw, op wandel met haar hond, glimlachte naar mij toen ik haar in looppas kruiste. Glimlachende mensen zijn schaars in dit park. Mijn eigen glimlach kwam een fractie van een seconde te laat.

Schrijfdruk Schrijfdrang

Nu ik een website en een weblog heb, moet er geschreven worden. Gelukkig is mijn lezerspubliek op dit moment nog erg beperkt. Ik kan me nog steeds permitteren om wat te in het rond te schrijven. Binnenkort is dat gedaan. Ik heb een duidelijk beeld van wat er op mijn blog moet komen. En ik weet nu ook hoe ik mijn inspiratie kan activeren. Want het komt niet altijd vanzelf. Soms krijg ik een gebeurtenis of een scène zomaar cadeau. Meestal heb ik dan net geen pen en papier bij en tegen de tijd dat ik thuis ben is het beeld al half vervaagd, en ben ik te moe en te afgeleid om nog te gaan schrijven.
Mijn excuus van de afgelopen jaren was een gebrek aan context, aan een kader. Ik had geen inspiratie, heet dat. Af en toe een losse flodder, maar geen verhalen meer.
En nu heb ik plots een heel project. En straks een heus lezerspubliek.
Ik zal naar buiten moeten, observeren, focussen en vooral pen en papier meenemen. Ik zal mij schrijftijd moeten toe-eigenen. En dat laatste is misschien nog het moeilijkste.

Ongeduld

Gisteren is het mij eindelijk gelukt: mijn website is online. Ik kan nauwelijks wachten om de url naar vrienden en bekenden door te sturen. Maar het is nog te vroeg. Aan mijn website is nog veel werk. Teksten moeten geschreven worden, de lay-out moet nog bijgewerkt en er moeten nog foto's gemaakt worden. Dat laatste is alweer een nieuwe uitdaging. Van een vriendin kreeg ik een digitale camera in bruikleen. De handleiding ligt opengeslagen op de tafel op mij te wachten. Levenslang leren heet dat.
Tussendoor denk ik na over wat er in deze blog moet komen. Nu is het nog gemakkelijk. Ik oefen maar wat. Een paar intimi mogen al eens proeven. Maar straks moet dit een blog worden die zich onderscheidt van alle anderen. Het moet een etalage worden van mijn schrijftalent. Griezelig.

Coming soon

Het is een klein wonder. Of misschien wel een groot. Na jaren lukt het weer. De woorden en de zinnen komen als vanzelf en ze gaan meteen in de juiste volgorde staan. De onderwerpen staan te dringen, het stadspark vooraan.
Allemaal omdat ik "stoemelings" met deze blog begonnen ben.
De volgende stap is de url rondsturen. Spannend. Maar eerst moet mijn website online geraken. Want daar is het allemaal mee begonnen. Met mijn zoektocht naar een nieuw "vak". Ik wou iets doen met schrijven en het web, en het leek me handig om een beetje webdesign te kennen. Ik volgde een paar cursussen en begon aan een website voor een vriendin te knutselen.
Toegegeven, ik zal nooit een IT-specialiste worden en vormgeven en kleuren combineren vind ik aartsmoeilijk. Maar waar een wil is, is een weg. En heel binnenkort gaat lauriesmaatkleding.net online. Ondertussen bouw ik aan mijn eigen stek. Het voelt een beetje vreemd om mezelf zo in de kijker te zetten. Maar het is best leuk en ik ben razend benieuwd naar wat dit allemaal teweeg gaat brengen.

Rond de vijver

Drie mannen in werkplunje laden klapstoelen van een oranje vrachtwagen. Als ik er net voorbij ben, hoor ik één van hen zeggen: Die loopt hier nog steeds! Die liep hier gisteren ook al!
Ik lach tegen de eenden. Een paar meter verder voel ik me duizelig en moet ik een beetje kokhalzen.

Dat was gisteren. Soms wil mijn lichaam niet mee. Waarschijnlijk omdat ik er de avond ervoor foute dingen in heb gestoken. Lopen is een soort test. Mijn lichaam laat dan weten hoe het zich voelt. Soms vraagt het om bijsturing: zou je niet eens een beetje minder dit en een beetje minder dat?

Soms loopt het vanzelf, op "automatique". Na twee rondjes wil het nog niet stoppen. Toe maar! Nog een rondje.

Een fijn gesprek

Gelukkig moest ik maar om 10.20 u in Mechelen zijn. De meeste kinderen hadden er al meer dan een uur van hun eerste schooldag opzitten toen ik de trein opstapte. Het was dus rustig genoeg om mijn notities door te nemen. Dat deed ook de dame rechttegenover mij. Ze droeg een rok met lieveheersbeestjes erop. Ik had haar willen vragen waar ze hem gekocht had. Ze keek naar mijn notities en glimlachte. We hadden een gesprek kunnen beginnen, maar ik zweeg en staarde naar mijn krabbels. Misschien was ze net als ik onderweg naar een sollicitatiegesprek. Dus liet ik haar met rust.
De waarheid was dat ik niet durfde. Het had nochtans een fijn gesprek kunnen zijn. We hadden steun kunnen vinden bij elkaar en we hadden onze zenuwen kunnen kalmeren. Ik had haar het adres van die kledingzaak kunnen ontfutselen. En bij het afstappen hadden we elkaar succes kunnen toewuiven.
Ik nam me voor om eens wat vaker mijn mond open te doen.
Meteen mocht ik dat voornemen in de praktijk brengen want de ondervraging begon al in de lift. Daarna werd ik door twee vriendelijke heren en een al even vriendelijke dame professioneel op de rooster gelegd.
De beste antwoorden bedacht ik op de terugweg.