Het is van moeten

In één week tijd vroegen vier vrienden hoe het met het schrijven gaat. Tja, veel komt er niet van terecht. Het project waar ik in januari zou aan beginnen ligt in de derde lade rechts. Mijn weblog is ook niet veel soeps meer. Goesting genoeg, maar tijd tekort. Hoe doen andere mensen dat toch? Ik ken mensen met een fulltime baan en een paar kinderen, die elke avond gezond koken, in het weekend hun huis verbouwen en tussendoor toch nog artikels of verhalen schrijven. Blijkt dat ze ook nog boeken lezen en naar de film gaan!
Elke dag pijnig ik mijn hersenen met de vraag hoe ik tijd kan maken. Wat kan ik schrappen? Maar het lijstje blijft onveranderd. Integendeel, ik zou er graag nog wat aan toevoegen: meer sport, meer lezen, weer piano spelen, vaker mijn petekind bezoeken, een weekendje weg met mijn liefste …
Mijn frustratie is groot maar de troost is even groot: het is heerlijk om in de flow te zijn, energie te hebben. En het schrijven loopt niet weg. Gelukkig heb ik vriendinnen die mij aanporren. Hou altijd een schriftje bij de hand, zeggen ze en ze doen er mij prompt een paar cadeau. Ik ben altijd blij met schriftjes. Met alles van papier. Net nog kreeg ik een blok met vierkante velletjes van mijn bovenbuur. Het kan niet op. Schrijven zal ik.