Eentje die het gaat maken

In de Lange Gasthuisstraat stapten een klein meisje en haar moeder op tram 7. Het viel me meteen op dat het meisje heel sterk op haar moeder leek. Hetzelfde lichtbruine, ronde gezichtje, dezelfde dikke krullenbos. Misschien voelde ze dat ik naar haar keek want de daaropvolgende minuten deed ze er alles aan om mijn en ook Els’ aandacht gevangen te houden. Haar moeder sjouwde twee grote waszakken mee, en probeerde haar dochter ervan te weerhouden om op de zakken te gaan zitten. Ze had zelf wat moeite om recht te blijven. Terwijl ze een kaartje in de automaat stak, ging ook nog haar telefoon over. “Dat is mijn vader.” zei het meisje trots, terwijl ze -gebruik makend van de verslappende aandacht van haar moeder-, op de grootste zak plofte. De dame beëindigde het gesprek in het Portugees en lachte verontschuldigend naar ons. We begonnen een kleine conversatie en vernamen dat het meisje Luana heette, 4 jaar was en niet kon ophouden met tateren. Waarop Luana meteen een demonstratie gaf. Bij de nationale bank moesten we er allemaal af. “Handje geven.” zei Luana en ze stak haar hand uit naar Els. “En jij moet mijn moeder helpen.” commandeerde ze in mijn richting. Gehoorzaam tilde ik één van de waszakken op. Samen staken we de straat over. Aan de overkant zou Luanas papa hen komen ophalen. Els en ik liepen verder naar het flatgebouw. Bij de deur zwaaiden we nog eens, naar Luana en haar moeder.