Eurogames: zwemster Marijke en coach Fabienne

Niet meer en niet minder

Voor vandaag had ik tijd gereserveerd om het einde van mijn weblog te schrijven. Ja, ik was van plan om ermee te stoppen. Ik zou alles nog eens overlopen. Een paar stukken eruit gooien, het beste laten staan en met een afscheidstekst de boel netjes afsluiten. En wel om de volgende redenen: Ten eerste kom ik er niet toe om regelmatig te schrijven. Inspiratie genoeg, dat wel. Te weinig tijd, durf ik niet aanhalen. Te veel andere dingen aan mijn hoofd, daar is wel iets van. Maar vooral is het lelijke groene faalangstbeest de spelbreker. Het zit voortdurend op mijn schouder en wijst elk idee meteen af. Een stukje over de Eurogames? Allang oud nieuws, zegt het beest. Nog eens over mijn loopochtenden in Den Brand? Hebben we al gehad. Over de fantastische mevrouw S. die mij onlangs een regenkapje aanbood? Wie zit daar op te wachten?

Zo kom ik dus nergens en op de koop toe voel ik me schuldig omdat ik weet dat mijn handvol trouwe lezers regelmatig op deze url klikken en niks nieuws vinden.

Ten tweede kreeg ik onlangs precies van twee van die trouwe lezers de bekentenis toegestuurd dat ze liever mijn verhalen lezen dan mijn weblog en verzoeken ze mij vriendelijk om weer verhalen te gaan schrijven. De mail eindigt met Please! En is ondertekend door “Je grootste fans”.

Je zou van minder in vertwijfeling geraken.

Als ik ergens over pieker kijk ik wel eens naar de mooie foto van Ton in mijn schrijfkamertje. Zijn advies: Je kunt het ene doen en het andere niet laten.

Besluit: Ik maak in mijn drukke hoofd een plekje vrij voor een nieuw verhaal. Tegen wanneer? Dat zien we wel. En ondertussen blijft deze blog gewoon lekker open. Niet voor jullie, maar voor mij. Als oefenplek. Voor kleine verhaaltjes en piekertekstjes als deze. En af een toe een foto. Meer moet dat niet zijn.