Onze bovenburen hebben een hondje gekocht. Het zou eerst Mira heten. Daarna Guapa want voor hondjes is het het jaar van de G. Door een menselijke fout in de registers heet het nu officieel Zuappa. Maar haar nieuwe baasjes blijven haar Guapa noemen. Het is ontroerend om te zien hoe gelukkig ze zijn. En Guapa ziet er ook wel gelukkig uit, voor een mopshondje.
Ik zag net dat mijn blog al meer dan een jaar bestaat. Een jaar waarin zoveel gebeurde dat ik geen tijd had om het allemaal te bloggen. De gevelde wilde kastanjelaar in het stadspark is allang opgeruimd. In de vijver zag ik het water hoopvol stijgen en daarna weer dalen. Er staat zelfs geen plasje meer in. Af en toe maait iemand het gras dat er nu groeit. De eenden en de waterhoentjes zijn weg. En tijdens de dagen van het Joodse nieuwjaar, vorige week, konden de gelovigen hun zonden niet kwijt. Ik hoop dat ze een andere plas hebben gevonden. Tijdens mijn zoektocht naar een uitleg over het verloren geraakte water las ik dat de vijver ooit express in verbinding werd gebracht met de Herentalse vaart. Om stromend water te hebben voor het Joodse nieuwjaar.
Hoe zou het eigenlijk met de Herentalse vaart zijn?
In ons appartement kwam een nieuwe badkamer. Een foto volgt. Eerst het fotoapparaat vanonder het stof halen. Het stof hing wekenlang in onze neusgaten en knarste tussen onze boterhammen. Maar nu kunnen we ons eindelijk wassen.
Het is stil bij Guapa. Misschien slapen ze al. Glimlachend, alledrie.