Maandag zou schrijfdag moeten zijn. Maar telkens weer zijn er praktische bezwaren. Zo is de verwarming vandaag weer kapot en staan er illegale vuilniszakken op de stoep. Er is altijd wat te regelen. En regelen dat doe ik graag. Maar schrijven ook.
Ik zou graag schrijven over het flatgebouw en haar bewoners. Ik kijk zo graag naar hen. Wij zijn observers, zegt mijn schrijvende zus, Elisabeth. Noem het maar voyeurs, denk ik nu. Laat ik het maar toegeven, mijn vrijwilligerswerk in het gebouw is niet veel meer dan een excuus om naar mensen te kijken en te luisteren. Hun gedrag en hun verhalen zijn zo wonderlijk dat tussen hen leven bijna hetzelfde is als een roman lezen of naar een film kijken.
Voor alle duidelijkheid: mijn bedoelingen zijn goed. Ik zie ze allemaal graag. Ook al durft er wel eens eentje boos zijn of juist heel nonchalant. Ik zie ze zo graag dat ik niet meer over hen schrijf. Ik zou niemand willen kwetsen of zijn privacy schenden.
En daar zit ik dan, vol verhalen, die het papier niet halen. Misschien moet ik toch maar met een geheim dagboek beginnen. Of mijn belevenissen kanaliseren naar een ander project.
Er staat er al eentje in de steigers. Ik zal met het overschotje van mijn verloren maandag maar eens snel aan de slag gaan.
PS Mijn liefste, breng je straks worstenbrood en appelbollen mee?
