Mijn liefste supporter

Gisteren de Rivierenhofloop gelopen en "mijn tijd verbeterd" met bijna twee minuten. Het had nog beter gekund als ik me niet had aangesloten bij een dame die beweerde dat ze de ladies run in 34 minuten had gelopen. Toen we over de helft waren begon het tot me door te dringen dat we die 34 nooit zouden halen. Ik liet de dame achter mij en stak een tandje bij. Het hielp wel maar het geheel was toch slecht gedoseerd. Volgende keer beter. Niet te snel vertrekken maar ook niet te traag optrekken is de les.

Hoewel ik best blij ben met mijn nieuwe verslaving, moet ik toch opletten dat het niet uit de hand loopt. Verslaafd zijn aan lopen is één ding, verslaafd worden aan hardloop wedstrijden is een ander. Op het internet vind je vrijwel voor elk weekend ergens een wedstrijd. Ik probeer me te beperken tot één wedstrijd per maand maar het aanbod is groot en de beloningen zijn soms erg verleidelijk. Zo zijn er koersen waar je na elk rondje van 3,5 km een trappist kan winnen. Ik hoop maar dat je die niet moet opdrinken voor je aan het volgende rondje begint. Want een beetje afzien mag wel, maar er zijn grenzen.

Afzien is er dus nog steeds bij. Dat kon ik vanmorgen nog constateren. En toch wordt de drang steeds sterker. Vooral een paar uur na het trainen. Dan begin ik al in mijn agenda te kijken wanneer de volgende training geboekt staat en probeer ik mogelijke hindernissen op te sporen. Zal het de avond ervoor niet te laat worden? Hebben we genoeg bananen in huis? Kan er niet onverwachts iets tussenkomen?

Gelukkig krijg ik de volle steun van Els. Ze vindt het niet erg dat ik af en toe voor een uur in het park verdwijn. Ze zorgt voor een toevoer van bananen, studentenhaver, roze aardappelen en broccoli. Ze gaat mee naar de wedstrijd, draagt mijn fles water en bewaakt mijn spullen. Ze staat halfweg de laatste kilometer te zwaaien en te roepen voor drie. En alleen al dat moment is me alle moeite waard.

Eindelijk verslaafd (2)

Vorige zondag, een week na mijn eerste run, liep ik vier rondjes in het stadspark. Het ging als een fluitje van een cent. Mijn geluk kon niet op. Ik dacht dat het van dan af altijd zo zou gaan. In gedachten schreef ik al een blogje met de titel "de grootste beloning". Maar gisteren kreeg ik weer een lesje in nederigheid en sterfelijkheid. Mijn rechterbeen wou niet mee. Teleurgesteld moest ik stoppen na het tweede rondje. Morgen hopelijk beter. Een beetje verslaafd is anders wel prettig.