Inspiratie

Aan mijn weblog zou je het niet zeggen, maar de laatste tijd heb ik veel inspiratie. Soms komen er woorden en zinnen van. En af en toe geraken ze zelfs op papier. En zoals vandaag kan ik mij daar echt gelukkig bij voelen. Het lijkt wel of ik de laatste tijd de juiste mensen ontmoet en vooral de juiste prikkels krijg. Als er dan ook hier en daar nog een streep tijd vrij komt, dan is het helemaal goed.

Het leven is toch raar. De ene dag is het een berg hindernissen en storingen en de volgende dag past weer alles naadloos in elkaar. En zo is het vandaag. En hopelijk morgen ook nog een beetje.

Een jaar als (g)een ander

Onze bovenburen hebben een hondje gekocht. Het zou eerst Mira heten. Daarna Guapa want voor hondjes is het het jaar van de G. Door een menselijke fout in de registers heet het nu officieel Zuappa. Maar haar nieuwe baasjes blijven haar Guapa noemen. Het is ontroerend om te zien hoe gelukkig ze zijn. En Guapa ziet er ook wel gelukkig uit, voor een mopshondje.

Ik zag net dat mijn blog al meer dan een jaar bestaat. Een jaar waarin zoveel gebeurde dat ik geen tijd had om het allemaal te bloggen. De gevelde wilde kastanjelaar in het stadspark is allang opgeruimd. In de vijver zag ik het water hoopvol stijgen en daarna weer dalen. Er staat zelfs geen plasje meer in. Af en toe maait iemand het gras dat er nu groeit. De eenden en de waterhoentjes zijn weg. En tijdens de dagen van het Joodse nieuwjaar, vorige week, konden de gelovigen hun zonden niet kwijt. Ik hoop dat ze een andere plas hebben gevonden. Tijdens mijn zoektocht naar een uitleg over het verloren geraakte water las ik dat de vijver ooit express in verbinding werd gebracht met de Herentalse vaart. Om stromend water te hebben voor het Joodse nieuwjaar.
Hoe zou het eigenlijk met de Herentalse vaart zijn?

Ook in het flatgebouw is veel gebeurd. Een gezin verhuisde naar het gebouw naast het onze. Hun appartement staat te huur. Een ander appartement werd verkocht en we wachten nieuwsgierig af wie er komt wonen. De hoogbejaarde en heerlijk extravagante madame B. werd een paar dagen geleden naar het ziekenhuis gebracht. Ze is 88 en woont hier al 43 jaar. Ze weigert om naar een bejaardentehuis te gaan en hoewel het geen leven is voor haar bezorgde familieleden, hoop ik dat ze nog een tijdje onze buurvrouw kan zijn. Mijnheer en mevrouw S. maken het goed, ook al ondanks de jaren.

In ons appartement kwam een nieuwe badkamer. Een foto volgt. Eerst het fotoapparaat vanonder het stof halen. Het stof hing wekenlang in onze neusgaten en knarste tussen onze boterhammen. Maar nu kunnen we ons eindelijk wassen.

Guapa blaft al een beetje. Ik hoop dat Guapa een lief klein hondje blijft.

In de kelder van het flatgebouw lekt een driewegkraan zo erg dat we een dompelpomp moesten laten installeren. De stookinstallatie puft en stoomt en dreigt elk moment uit elkaar te vallen. Ik durf haast niet meer te gaan kijken. Morgen moeten we een installateur kiezen die ons voor een slordige 50.000 euro aan een nieuwe verwarming moet helpen. Liefst nog voor het winter wordt.

Vandaag bedacht ik dat ik zoveel aan mijn hoofd heb, dat het ene probleem mij van het andere afleidt. Op die manier slaag ik erin om niet in het piekeren vast te lopen. Zo zie je maar: elk nadeel heeft zijn voordeel.

Het is stil bij Guapa. Misschien slapen ze al. Glimlachend, alledrie.

Eurogames: zwemster Marijke en coach Fabienne

Niet meer en niet minder

Voor vandaag had ik tijd gereserveerd om het einde van mijn weblog te schrijven. Ja, ik was van plan om ermee te stoppen. Ik zou alles nog eens overlopen. Een paar stukken eruit gooien, het beste laten staan en met een afscheidstekst de boel netjes afsluiten. En wel om de volgende redenen: Ten eerste kom ik er niet toe om regelmatig te schrijven. Inspiratie genoeg, dat wel. Te weinig tijd, durf ik niet aanhalen. Te veel andere dingen aan mijn hoofd, daar is wel iets van. Maar vooral is het lelijke groene faalangstbeest de spelbreker. Het zit voortdurend op mijn schouder en wijst elk idee meteen af. Een stukje over de Eurogames? Allang oud nieuws, zegt het beest. Nog eens over mijn loopochtenden in Den Brand? Hebben we al gehad. Over de fantastische mevrouw S. die mij onlangs een regenkapje aanbood? Wie zit daar op te wachten?

Zo kom ik dus nergens en op de koop toe voel ik me schuldig omdat ik weet dat mijn handvol trouwe lezers regelmatig op deze url klikken en niks nieuws vinden.

Ten tweede kreeg ik onlangs precies van twee van die trouwe lezers de bekentenis toegestuurd dat ze liever mijn verhalen lezen dan mijn weblog en verzoeken ze mij vriendelijk om weer verhalen te gaan schrijven. De mail eindigt met Please! En is ondertekend door “Je grootste fans”.

Je zou van minder in vertwijfeling geraken.

Als ik ergens over pieker kijk ik wel eens naar de mooie foto van Ton in mijn schrijfkamertje. Zijn advies: Je kunt het ene doen en het andere niet laten.

Besluit: Ik maak in mijn drukke hoofd een plekje vrij voor een nieuw verhaal. Tegen wanneer? Dat zien we wel. En ondertussen blijft deze blog gewoon lekker open. Niet voor jullie, maar voor mij. Als oefenplek. Voor kleine verhaaltjes en piekertekstjes als deze. En af een toe een foto. Meer moet dat niet zijn.

Eentje die het gaat maken

In de Lange Gasthuisstraat stapten een klein meisje en haar moeder op tram 7. Het viel me meteen op dat het meisje heel sterk op haar moeder leek. Hetzelfde lichtbruine, ronde gezichtje, dezelfde dikke krullenbos. Misschien voelde ze dat ik naar haar keek want de daaropvolgende minuten deed ze er alles aan om mijn en ook Els’ aandacht gevangen te houden. Haar moeder sjouwde twee grote waszakken mee, en probeerde haar dochter ervan te weerhouden om op de zakken te gaan zitten. Ze had zelf wat moeite om recht te blijven. Terwijl ze een kaartje in de automaat stak, ging ook nog haar telefoon over. “Dat is mijn vader.” zei het meisje trots, terwijl ze -gebruik makend van de verslappende aandacht van haar moeder-, op de grootste zak plofte. De dame beëindigde het gesprek in het Portugees en lachte verontschuldigend naar ons. We begonnen een kleine conversatie en vernamen dat het meisje Luana heette, 4 jaar was en niet kon ophouden met tateren. Waarop Luana meteen een demonstratie gaf. Bij de nationale bank moesten we er allemaal af. “Handje geven.” zei Luana en ze stak haar hand uit naar Els. “En jij moet mijn moeder helpen.” commandeerde ze in mijn richting. Gehoorzaam tilde ik één van de waszakken op. Samen staken we de straat over. Aan de overkant zou Luanas papa hen komen ophalen. Els en ik liepen verder naar het flatgebouw. Bij de deur zwaaiden we nog eens, naar Luana en haar moeder.

Dag van de arbeid

Ondanks het mooie weer zijn we vandaag thuis gebleven. Op de dag van de arbeid moet er immers gewerkt worden. We hebben dan ook de hele dag besteed aan het grondig opruimen van onze keuken. Heel wat overtollig keukengerief is naar de kelder verhuisd en vandaar gaat het morgen naar de kringloopwinkel of het stort. Tijdens de werkzaamheden zijn twee glazen en een deksel van een suikerpotje gesneuveld. Helemaal niet erg. Glazen hebben we genoeg en over de suikerpot hoeven we ons hoofd niet meer te breken: hij mag mee naar het stort.
Tussendoor luisterden we naar de fab 50 waar tot mijn verontwaardiging Madonna op de tweede plaats stond (Like a virgin) en tot onze verwondering Edith Piaf op de eerste plaats. Voor mij was de top Aretha Franklin (nr 3 in de Fab 50). Op I say a little prayer hebben we een dansje gedaan. We waren in een romantische bui nadat ik als gevolg van een elleboogstoot tegen de deurklink, flauwviel in Els’ armen. Echt waar.
Een kleine keuken heeft zo haar voor- en haar nadelen. Toch droom ik nog steeds van een grote keuken. Alleen vrees ik dat we dan helemaal in de keuken gaan wonen. Zoals we nu eigenlijk ook al doen.
Tegen het einde van de werkdag, zo rond 5 uur, dronken we, tevreden van de gedane arbeid, een kop koffie aan onze piepkleine keukentafel. In het radionieuws hoorden we Freya Van den Bosch uithalen naar Polen, waar de regering een beroepsverbod aan holebi’s wil opleggen. Een beetje verbijsterd keken we elkaar aan. Polen is niet eens zo ver hiervandaan. En nu maar hopen dat Europa hier snel wat aan doet.

Blanches eerste tramreis

Het is van moeten

In één week tijd vroegen vier vrienden hoe het met het schrijven gaat. Tja, veel komt er niet van terecht. Het project waar ik in januari zou aan beginnen ligt in de derde lade rechts. Mijn weblog is ook niet veel soeps meer. Goesting genoeg, maar tijd tekort. Hoe doen andere mensen dat toch? Ik ken mensen met een fulltime baan en een paar kinderen, die elke avond gezond koken, in het weekend hun huis verbouwen en tussendoor toch nog artikels of verhalen schrijven. Blijkt dat ze ook nog boeken lezen en naar de film gaan!
Elke dag pijnig ik mijn hersenen met de vraag hoe ik tijd kan maken. Wat kan ik schrappen? Maar het lijstje blijft onveranderd. Integendeel, ik zou er graag nog wat aan toevoegen: meer sport, meer lezen, weer piano spelen, vaker mijn petekind bezoeken, een weekendje weg met mijn liefste …
Mijn frustratie is groot maar de troost is even groot: het is heerlijk om in de flow te zijn, energie te hebben. En het schrijven loopt niet weg. Gelukkig heb ik vriendinnen die mij aanporren. Hou altijd een schriftje bij de hand, zeggen ze en ze doen er mij prompt een paar cadeau. Ik ben altijd blij met schriftjes. Met alles van papier. Net nog kreeg ik een blok met vierkante velletjes van mijn bovenbuur. Het kan niet op. Schrijven zal ik.

Voornemen uitgevoerd

Om 9 u vanmorgen liepen Mimount en ik het park “Den Brand” in. Een beetje voorzichtig, want het was al bijna 8 weken geleden. We spraken af om afwisselend te lopen en te stappen. Maar voor we het beseften, hadden we een rondje gelopen. En ook het tweede ging vanzelf. Niks afzien. Niks hijgen en zweten. Alleen mijn hartslagmeter sputterde af en toe tegen. Eerlijk gezegd vertrouw ik dat ding niet echt.
We liepen dus alsof we alle dagen niets anders doen. Mimount vertelde weer de boeiendste verhalen. En dat is de truc. Daarom koester ik haar. Om haar verhalen. En omdat lopen met haar daardoor geen moeite kost.

Vrijdag in het stadspark

Winterstop

Mijn piepkleine groep van trouwe fans moeten al een tijdje op een houtje bijten. Sorry dames en heren, het komt er maar niet van. Te veel aan mijn hoofd, te weinig tijd, te veel goesting in andere dingen. Dat laatste is natuurlijk positief. Zo ben ik onlangs met een cursus fotografie begonnen. Veel zal het niet helpen, want talent heb ik duidelijk niet. Maar alle beetjes helpen en wie weet slaag ik er binnenkort in om een foto te maken die niet bewogen en onderbelicht is. Die komt dan meteen in mijn weblog.

Te weinig tijd, want minder tijd, omdat ik weer werk. Sinds januari ben ik de vaste duizendpoot van Natuurpunt-WAL (http://www.natuurpuntwal.be/). Het is een beetje aanpassen om weer in de non-profitsector te werken maar het is verschrikkelijk leuk. Zo herken ik tegenwoordig al de roep van een pimpelmees en weet ik hoe een ekster eruitziet. Je moet ergens beginnen. De rugstreeppad zou ik waarschijnlijk ook al kunnen identificeren. En kikkers en padden moeten de straat over geholpen worden, zodat ze in hun haast om zich voort te planten, niet overreden worden. Elke dag besef ik dat ik al 49 jaar op deze wereld rondloop en er zo goed als niets over weet. Maar daar komt nu verandering in. Het werk zelf is ook erg leuk. De controlefreak en de regeltante in mij kunnen zich helemaal uitleven. In mijn enthousiasme ben ik al een paar keer uitgegleden. Na mijn val over een zelfgemaakte d/t-fout in een mail naar het Dagelijks Bestuur en een verkeerde datum in een mail naar 350 Natuurpunt-WAL-vrienden, heb ik mezelf gedwongen om het wat rustiger aan te doen.

In het Flatgebouw is er ook van alles aan de hand en in Frankrijk maken mijn ouders een moeilijke winter door. Veel aan mijn hoofd dus.

Tot mijn schande moet ik tenslotte bekennen dat ik van het hele jaar nog niet gelopen heb. Als ik voorbij het stadspark fiets, kijk ik de andere kant op. Uit pure schaamte.
Maar ook daar komt verandering in. Volgende maandag maak ik een einde aan de winterstop.
Mimount, hou je klaar. Nu het in mijn weblog staat, kan ik er niet meer onderuit. En intussen is mijn weblogwinterstop ook al opgeheven. Het komt weer allemaal goed.

Ogentroost en Zilverschoon

Voor Annemie

Op een dinsdag vond ik de brief, net voor ik warm ingepakt zou gaan wandelen in Kieldrecht. In de brief stond dat Annemie ingeslapen was, in de armen van haar geliefde. Ik stak hem in mijn rugzak en vertrok. In normale omstandigheden ga je zitten op zo’n moment. Nu moest ik vooruit, met de brief in mijn rugzak en turbulenties rond mijn hart.
Twee maanden geleden zag ik haar nog. Wat zie jij er goed uit! riep ik uit. Ze kon er om lachen. Want het klonk een beetje raar. Het klonk als: Wat zie jij er goed uit, voor iemand die kanker heeft! Maar het was waar. Ze zag er mooi uit met haar witte haar en haar pittige bril. Ze bloosde een beetje en ze zag er helemaal niet ziek uit. We hebben toen een paar uur zitten kletsen en heel veel koffie gedronken. De boodschap was hard aangekomen. Ze had vijvertjes in haar ogen toen ze dat vertelde maar meteen daarna herpakte ze zich. Ik hoop dat ik met nieuwjaar weer kan gaan werken, zei ze. Ze hapte af en toe een beetje naar adem.

Bij de Grote Geul in Kieldrecht zag ik duizenden Grauwe Ganzen en leerde ik mooie namen als Ogentroost, Zilverschoon, Donderzwam, Watermunt, Groot Moerasscherm, Wolfspoot, Blauw Glidkruid … Maar mijn gedachten dwaalden telkens weer af. Zilverschoon, ik dacht aan haar mooie haar, Ogentroost, aan de vijvertjes in haar ogen.

Het nieuwe jaar is intussen al een week oud. Ik heb een nieuwe baan en ben heel blij. Annemie zou ook blij zijn voor mij. Maar ik denk voortdurend aan haar. Ik ga weer werken en zij slaapt.

Maar ik werk nu ook een beetje voor jou, Annemie. Voor jouw bekommernis om de natuur.
Slaap zacht, alles komt goed.