Nieuw parcours

De toegang tot het park was vanmorgen afgesloten. “Mijn” toegang toch. Het is “mijn” toegang tot “mijn” park. Zo heb ik me ooit ook het Hallerbos toegeëigend en jaren later het park “Den Brand”. Als ik verhuis geef ik bossen en parken met hetzelfde gemak terug.

Mijn toegang was dus afgesloten met een groot hek. Ik was nog niet goed wakker en reageerde bijgevolg niet accuraat op de onverwachte hindernis. Ik drentelde wat heen en weer voor het hek waarachter al heel wat beweging was. Een man in een oranje graafmachine schepte zand op en kieperde het in een blauwe vrachtwagen.

Na een paar seconden herinnerden mijn slaperige hersenen zich dat er meerdere ingangen waren en zonder verder na te denken volgde ik het voetpad langs de buitenrand van het park tot de eerstvolgende toegang. Ik liep naar de vijver vanuit een andere hoek en realiseerde mij na een paar meter dat ik in de omgekeerde richting aan het lopen was. Heel even overwoog ik rechtsomkeer te maken maar ik koos voor het avontuur en liep verder in de richting van de wijzers van de klok.

De vijver in het stadspark is niet zomaar een grote plas water. Om te beginnen staat er de laatste tijd bijna geen water in. Dit zou aan het verlaagde niveau van het grondwater liggen en/of aan de zeer breed opgevatte werken in “mijn” stad. Onze burgemeester heeft aan minister Peeters onlangs nog hulp gevraagd om dit te onderzoeken en op te lossen. De omwonende burgers maken zich namelijk zorgen over de waterdieren en bestoken het stadhuis met brieven daarover.

De vijver is bovendien aangelegd in V-vorm. Heel slim van de architect want wanneer je er rond wandelt of loopt krijg je het idee dat het park veel groter is dan de werkelijke 14 ha. Niet alleen is de omtrek daardoor langer, maar naargelang aan welke kant van welk been van de V je staat, krijg je steeds andere gezichtshoeken op het park.

Als je dan ook nog eens van looprichting verandert levert dat weer heel nieuwe beelden op. Zo zag ik vandaag voor het eerst heel duidelijk de hangbrug terwijl ik er al tientallen keren onderdoor gelopen ben zonder ze echt in mijn gezichtsveld te krijgen. Het leek alsof ik in een ander park rende en de weg leek plots veel minder lang. Met gemak werkte mijn verbaasde lijf drie rondjes af.

Ook nog belangrijk om te noteren: een jonge vrouw, op wandel met haar hond, glimlachte naar mij toen ik haar in looppas kruiste. Glimlachende mensen zijn schaars in dit park. Mijn eigen glimlach kwam een fractie van een seconde te laat.