Drie mannen in werkplunje laden klapstoelen van een oranje vrachtwagen. Als ik er net voorbij ben, hoor ik één van hen zeggen: Die loopt hier nog steeds! Die liep hier gisteren ook al!
Ik lach tegen de eenden. Een paar meter verder voel ik me duizelig en moet ik een beetje kokhalzen.
Dat was gisteren. Soms wil mijn lichaam niet mee. Waarschijnlijk omdat ik er de avond ervoor foute dingen in heb gestoken. Lopen is een soort test. Mijn lichaam laat dan weten hoe het zich voelt. Soms vraagt het om bijsturing: zou je niet eens een beetje minder dit en een beetje minder dat?
Soms loopt het vanzelf, op "automatique". Na twee rondjes wil het nog niet stoppen. Toe maar! Nog een rondje.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment