Dakloos

Op een bank zat een heel donkere jongeman frieten te eten en cola te drinken. Naast hem stond een trolley en over de bank hingen een aantal kleren gedrapeerd alsof de bank zijn tijdelijke woning was. Ik rende er tweemaal langs en was al op weg naar de uitgang van het park toen mijn nieuwsgierigheid de overhand kreeg. Gisteravond zat hij er ook al, bedacht ik. Maar misschien is hij er morgen niet meer.
Just call me Denis, zei hij, toen ik zijn naam vroeg. En ja, hij kwam uit Afrika, maar hij had onderweg al verschillende landen aangedaan. Hij wou naar Brussel en dan naar Londen. Maar in Antwerpen zou hij het ook wel gewoon kunnen worden. Behalve dat niet iedereen hier Engels sprak. In Londen wel.
Hij zag er gezond uit, hij was welbespraakt en het was niet koud. Zonder veel moeite zei ik neen, toen hij vroeg of hij bij mij mocht komen slapen. Hij had al aanbiedingen gehad maar hij wou niet met een man mee. Daar kon ik inkomen. Maar ik had niet meteen een alternatief. Ik probeerde me niet schuldig te voelen toen ik gisteravond in mijn warme bed kroop. Vandaag toch eens rondhoren wat de mogelijkheden zijn.