Roeien

Vanmorgen zijn we gaan roeien op het Albertkanaal. Hoe we daar terecht gekomen zijn, is een heel apart verhaal. Els’ vader overleed vorig jaar en wenste als oud-roeier een zeemansgraf. Een paar weken geleden werd zijn urne te water gelaten door de leden van zijn roeiclub. Van het één kwam het ander en voor we het wisten hadden we ons ingeschreven voor een roeiles. We hebben het nog een paar weken proberen uitstellen, maar het moest er toch eens van komen. Els was vooral bang dat ik niet in dat bootje zou geraken zonder te kapseizen. Maar de "trimmi’s" zijn zo goed als onkantelbaar en ik geraakte droog en wel in een éénmansbootje. Alle beginners werden van de kant af geduwd en de begeleiders roeiden met de gevorderden naar de horizon. Daar zaten we. Tussen de sluizen, de glibberige wanden van het kanaal en de rustende vrachtschepen. We roeiden met de riemen die we hadden en na een tijdje begonnen we het zelfs leuk te vinden. Het weer zat een beetje mee en er passeerden niet te veel reuzengrote binnenvaartschepen. We werden steeds stoutmoediger en we tastten de grenzen van het toegelaten roeigebied af. Elke keer een beetje verder. Net toen mijn aandacht helemaal naar een drijvende roos ging werd ik opgeschrikt door de megafoon-instructies van een duidelijke ancien. Ik probeerde te “klikken” (je roeispaan kantelen als ze uit het water komt) maar erg goed was ik daar niet in. Daarna werden we overgeplaatst in een viermanskano en werd het nog erger. De instructeur riep nummer 4 (ik dus) stevig tot de orde. Achteruit geraken is één ding, simultaan roeien is nog iets heel anders.
Na een paar uur op het water strompelden we stijf en moe-maar-gelukkig naar huis waar we werden opgewacht door een paar medebewoners om samen de kelder van het flatgebouw op te ruimen.
We zijn dus nu nog stijver, nog moeër en nog steeds even gelukkig. Als straks al de vuilnis die we uit de kelder gehaald hebben langs de straat staat, zal ik nog gelukkiger zijn, want dan mag ik gaan slapen.