Verhalen in het flatgebouw

Het zijn allemaal heel aardige mensen, onze buren. Sommigen zijn zo oud dat we ze nog nooit te zien kregen. De anderen kruisen we op de trap, in de hal of bij de kelders. En één keer per jaar zien we ze op de eigenaarsvergadering. Gisteravond waren er bij mijn weten maar 5 van de 8 verschillende nationaliteiten aanwezig. Het vergaderen was er niet gemakkelijker om. Vooral de oudere dames vertellen graag anekdotes en hoe goed het vroeger allemaal ging in het gebouw. Links van mij zat een Duitser naast een jonge Pool, rechts van mij een oudere joodse dame. Mijn verhuis van het Kiel naar het hart van het stad is waarschijnlijk klein bier in vergelijking met de trajecten die deze mensen hebben afgelegd. Soms heb ik zin om ze één voor één te gaan bezoeken en naar hun levensverhalen te vragen. Want ooit is het te laat daarvoor.
Dat bedachten Els en ik vandaag nog op het Schoonselhof. We lazen namen van mensen en de data van hun geboorte en dood. Veel meer kwamen we niet te weten. Soms een exotische geboorteplaats en een enkele keer een verwijzing naar een oorlog. Hun verhaal zou er bij moeten staan, zei Els. Op de terugweg vroeg ik me af hoe dat dan zou moeten. Met een geluidsbandje zoals in de Efteling? Of een beeldscherm, waarop de gestorvene zelf zijn leven vertelt, dat aanfloept als je er voorbijloopt? Hopelijk komt het nooit zo ver. De rust op het kerkhof is mij te dierbaar. Maar het was wel een prettige gedachte dat er nog veel verhalen geschreven mogen worden.