Ik herinner me zwarte zondag nog goed. Verbijsterd volgden we de verkiezingsuitslagen en af en toe keek ik uit het raam. Mijn buren van toen bleven die dag binnen.
Vandaag wandelde ik onder de late herfstzon in het park. Ik luisterde naar de vele talen en ik keek naar de mensen. Dames met pruiken, heren met zwarte hoeden, jongetjes met lange blonde krullen aan hun slapen, meisjes in blauwe uniformen, een paar vrolijke Afrikanen, de blonde en roodharige dames met hun hondjes ...
Ik nam een foto van een kip en een konijn. Want mensen fotograferen durf ik niet.
Daarna ging ik op een bankje zitten en telde alle veranderingen in mijn leven sinds november 1994. Het zijn er heel wat en niet van de minste. En sinds zondag is er weer wat veranderd. Mijn angst voor het onvermijdelijke is geluwd. Ik voel me weer wat veiliger in mijn stad.
Vandaag wandelde ik onder de late herfstzon in het park. Ik luisterde naar de vele talen en ik keek naar de mensen. Dames met pruiken, heren met zwarte hoeden, jongetjes met lange blonde krullen aan hun slapen, meisjes in blauwe uniformen, een paar vrolijke Afrikanen, de blonde en roodharige dames met hun hondjes ...
Ik nam een foto van een kip en een konijn. Want mensen fotograferen durf ik niet.
Daarna ging ik op een bankje zitten en telde alle veranderingen in mijn leven sinds november 1994. Het zijn er heel wat en niet van de minste. En sinds zondag is er weer wat veranderd. Mijn angst voor het onvermijdelijke is geluwd. Ik voel me weer wat veiliger in mijn stad.
No comments:
Post a Comment