De koningin van het flatgebouw

Het mysterie van de kapotte kinderfietsbanden is nog steeds niet opgelost. Toch heb ik het idee dat iedereen aan dezelfde persoon denkt, maar niemand durft zijn of haar naam hardop uit te spreken. Ik ook niet. Laat staan dat ik hem hier opschrijf. Ik durf het nauwelijks aan om ook maar iemand van mijn buren met de naam te noemen of zelfs maar vaag te beschrijven. Dat is iets waar ik vaak over pieker. Mag ik hier op het net, zomaar over echte mensen schrijven? Ook al vind ik ze aardig? Want ik zou het zo graag eens over mevrouw S. hebben. Zij en haar man, twee kranige tachtigers, verlieten vandaag het gebouw in vol ornaat. Wat zijn jullie mooi!, kon ik niet nalaten uit te roepen. Is het soms een joodse feestdag vandaag? Nee, zei de glunderende dame, we gaan naar een receptie. Ze droeg een zwarte rok, een zwartpaars geruit chanel-achtig jasje en een lila zijden sjaal, die prachtig afstak tegen haar zilverwitte haar.
Ik complimenteerde haar met de kleuren en ze trok me even terzijde. Dat is al twaalf jaar oud, fluisterde ze in mijn oor, ik heb het zelf vermaakt, want het was uit de mode. Ze vormde een schaar met haar vingers en knipte een denkbeeldige strook van de onderkant van het jasje. Mijn bewondering steeg nog. Het was een beetje alsof Koningin Paola zelf toegaf dat ze haar kleren vermaakte. Voor ons is mevrouw S. de koningin van het flatgebouw. We zijn allebei dol op haar. Als ik het geluk heb om haar tegen te komen bij de lift, popel ik om aan Els te vertellen wat ze allemaal gezegd heeft en wat ze aan had, tot in de details. Vorige week droeg ze een warm oranje driekwart jasje met een kasjmieren sjaal in oranje en bruine tinten. Ze was gewoon om op te eten! En als Els haar heeft gezien en zelfs heeft gesproken ben ik altijd een beetje jaloers.
Niet alleen ziet ze er op haar tachtigste, met een beetje kundig aangebrachte make-up, nog bloedmooi uit, ze verstaat de kunst om de meest intrigerende verhalen te vertellen in zeer korte tijd. Van de buitendeur tot de lift vat ze haar persoonlijke en erg aangrijpende oorlogsverleden samen en van de lift tot haar voordeur krijg ik het verhaal van de onbetrouwbare aannemer die haar liet zitten met een halfafgewerkte keuken. Onlangs is ze op klaarlichte dag op straat overvallen en dat verhaal hoop ik vroeg of laat van haar kersrode lippen te ontlokken.
Een ontmoeting met mevrouw S. maakt mijn dag goed. Ooit, toen het geijzeld had, heb ik haar op straat een arm mogen geven. Ach, van mij mag het stilaan beginnen vriezen.