Een lichtblauwe deken

8.00 u ’s morgens. Op de weg rond de droge vijver van het stadspark ligt een lichtblauwe deken. Als ik er al voorbij ben gelopen, beginnen mijn hersenen pas vragen te produceren. Hoe komt dat deken daar? Een lichtblauwe deken met witte letters erop, waar komt dat vandaan? Heeft iemand dat ergens gekregen? Heeft iemand er onder geslapen vannacht? Waarom heeft hij of zij het daar achter gelaten? De kleur van het deken blijft op mijn netvlies hangen. Het is de lichtblauwe kleur van een valiumtabletje. Tenminste, ik meen mij te herinneren dat valiumtabletten blauw zijn. Ooit verstopte ik mij af en toe, en misschien net iets te vaak onder een valiumdekentje. Blij dat ik nu weer wakker door het leven loop.

Ik begin mijn tweede rondje. De deken ligt er nog steeds. Ik probeer iets van de witte letters te maken maar verder dan “val” kom ik niet. Na de vragen komen de plannen. Wat zal ik doen? Gewoon laten liggen? Oprapen en over de omheining hangen zodat het kan drogen en ik de tekst kan lezen? Meenemen naar huis en wassen? Het vervolgens terugbrengen en op de loer gaan liggen? Ik kies voor oprapen en ophangen.

Ik versnel wat in mijn tweede rondje en begin aan het derde. Net voorbij het vaste bankje van onze buurman, mijnheer Silber, kruis ik een oranje onderhoudsman. Het is een norse man met een verzopen gezicht die ’s morgens de vuilnisbakken leegmaakt. Ik groet hem een beetje uitdrukkelijk en kijk ondertussen in zijn handkar. De blauwe deken ligt erin. Hij groet niet terug en duwt zelfs nijdig de kar voort. Daar komen de vragen weer: Wat gaat hij met die deken doen? Bij de vuilnis gooien? Is er een afdeling verloren voorwerpen? Zou hij ze meenemen naar huis? Ik overweeg nog even om rechtsomkeer te maken en om de deken uit de kar te grissen. Maar zo vrank ben ik nu ook weer niet. Ik durf zelfs niet vriendelijk te gaan vragen of ik de deken mag hebben.

Ik loop dan maar verder. De vuilnisbakken zijn leeg. Maar op de grond liggen nog blikjes, papieren servetten en plastic zakken. Al dat achtergebleven vuil maakt mij een beetje boos. Ik zie mezelf al met een grote vuilniszak door het park gaan en alles oprapen. En dan mijn volle zak triomfantelijk afleveren bij de onderhoudsdienst. Ooit komt het er wel eens van.